Pierwszą i podstawową postawą podczas liturgii jest postawa stojąca. I chociaż wydawać by się mogło, że właściwą postawą człowieka modlącego jest postawa klęcząca to jednak zarówno Żydzi jak i chrześcijanie pierwszych wieków modlili się zawsze na stojąco wyjątek stanowiły modlitwy i dni liturgiczne o charakterze pokutnym wtedy to właśnie modlono się na klęcząco. Już w roku 325 Ojcowie Soboru Ekumenicznego w Nicei wydali zakaz przyjmowania postawy klęczącej w Okresie Wielkanocnym (od Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego) i we wszystkie Niedziele roku. W kanonie 20 Ojcowie Soborowi umieścili takie słowa: "Ponieważ znajdują się tacy, co w dniu Pańskim (tj. w Niedzielę) i w dniach Pięćdziesiątnicy (tj. w Okresie Wielkanocnym) zginają kolana, święty Sobór postanawia celem zaprowadzenia powszechnej jednolitości, że modły należy stojąco do Boga zanosić" (A. Bober, Antologia, s. 105).
Dlaczego Ojcowie Soborowi zwróci uwagę na tak niewielki, jak mogłoby się wydawać, szczegół? Wszystko zaczyna się od właściwego zrozumienia, co wyraża człowiek przyjmujący tę postawę. Postawa stojąca jest w pierwszym rzędzie postawą wielkiego szacunku. Gdy na salę sądową wchodzi sędzia rozlega się głos: „Proszę wstać Wysoki Sąd idzie”. Zasady dobrego wychowania domagają się od nas przyjęcia tej postawy w momencie kiedy do pomieszczenia, w którym przebywamy wchodzi jakiś gość lub ktoś wyższy od nas godnością. W liturgii przyjmujemy tę postawę ze względu na Boga okazując Mu w ten sposób nasz szacunek.
Po drugie postawa stojąca jest wyrazem gotowości do wypełniania tego czego od nas oczekuje Bóg. I znowu analogia do rozprawy sądowej. Kiedy sędzia czyta wyrok oskarżony stoi. Właśnie dlatego chrześcijanie przyjmują tę postawę podczas słuchania Ewangelii. Wyrażają w ten sposób gotowość do wypełnienia wszystkiego co usłyszą ust Chrystusa.
Postawa stojąca jest postawą radości i wdzięczności za wyzwolenie z niewoli grzechu i śmierci. Postawa stojąca jest postawą człowieka wolnego. Zmartwychwstanie Chrystusa to powstanie ze snu śmierci do życia w wolności. Chrześcijanie przyjmując tę postawę podczas modlitwy uznają, że są ludźmi wolnymi bo wyrwanymi z niewoli szatana i przywróconymi do wolności dzieci Bożych. Skoro Chrystusa Zmartwychwstał to i my zmartwychwstajemy do nowego życia. Dlatego właśnie przyjmując postawę stojącą wyrażamy naszą wiarę w Zmartwychwstanie Chrystusa i w nasze zmartwychwstanie.
Czwarte i ostatnie znaczenie postawy stojącej ma wymiar eschatologiczny i wyraża nasze oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa. Kiedy matka czeka na swoje dziecko stoi przy oknie i wypatruje jego nadejścia. Podobnie jest z chrześcijanami, który podczas modlitwy przyjmują postawę stojącą wyrażając w ten sposób, że czekają na przyjście Pana i spełnienie swoich próśb, które do Niego zanoszą.
Postawę tę przyjmujemy zawsze wtedy, gdy przemawiamy do Boga w modlitwie lub gdy On sam do nas przemawia w słowach Ewangelii. Postawa stojąca jest wyrazem naszego szacunku względem Boga, gotowości do słuchania i wypełniania Jego woli, postawą człowieka wyzwolonego spod jarzma grzechu i śmierci oraz oczekującego powtórnego przyjścia swego Pana.
