Wśród postaw jakie przyjmujemy podczas liturgii jest jeszcze jedna – postawa siedząca. W starożytności postawa ta przysługiwała wyłącznie urzędnikom, nauczycielom i sędziom jako znak władzy i godności (por. Ps 106,32; Mt 19,28). 

W chrześcijańskich świątyniach nie było miejsc siedzących. Przez cały czas trwania liturgii wszyscy stali. Jedyne miejsce siedzące w świątyni przysługiwało biskupowi z racji pełnionej przez niego funkcji liturgicznej. Biskup jako następca Chrystusa na ziemi zasiadał na katedrze, aby nauczać powierzony sobie lud. Wierni w tym czasie stali. Z biegiem czasu pojawiły się w prezbiterium miejsca siedzące dla prezbiterów tzw. stalle. Siedzenia dla wiernych wprowadzili dopiero protestanci w swoich kościołach. Za ich przykładem poszli katolicy najpierw w krajach protestanckich, a później w całym Kościele powszechnym. Ławek nie ma do dnia dzisiejszego w kościołach obrządków wschodnich.

Pismo święte przekazuje nam świadectwo o Jezusie nauczającym w postawie siedzącej (por. Łk 2,46; 4,20; 5,3). Kiedy Jezus przychodzi w gościną do Marii i Marty, i siedząc przy stole naucza, Maria siada u Jego nóg i przysłuchuje się Jego nauce (por. Łk 10,39). Stąd wynika, że siedzenie jest także postawę słuchającego ucznia. Jest znakiem skupienia, przyjmowania i rozważania Słowa Bożego (por. Łk 2,46; 10,39; 1 Kor 14,30; Dz 20,9). 

Dlatego postawę siedzącą przyjmujemy: podczas czytań mszalnych (z wyjątkiem Ewangelii), psalmu responsoryjnego i homilii oraz ciszy następującej po niej, która ma służyć medytacji Bożego Słowa; podczas przygotowania darów ofiarnych i chwili ciszy po Komunii św., która jest przeznaczona na prywatną modlitwę dziękczynną.

Musimy pamiętać, że nasza postawa podczas liturgii powinna wyrażać szacunek względem Tego, z który chcemy się w niej spotkać. Siedząc nigdy nie zakładamy nogi na nogę, nie wyciągamy nóg przed siebie ani nie „bawimy się” stopami. W czasie postawy siedzącej dłonie spoczywać powinny na kolanach.