„Któż by się nie bał, o Panie, i Twego imienia nie uczcił? Bo Ty sam jesteś Święty, bo przyjdą wszystkie narody i padną na twarz przed Tobą, bo ujawniły się słuszne Twoje wyroki” (Ap 15,4). Święty Jan Apostoł ukazuje w ten sposób kolejną postawę liturgiczną, którą praktykowano podczas liturgii w jego gminie chrześcijańskiej – prostrację, czyli leżenie krzyżem.

Modlitwa twarzą przy ziemi była znana Żydom o czym świadczą liczne świadectwa Starego Testamentu. Tak modlił się Abraham kiedy otrzymał obietnicę licznego potomstwa (por. Rdz 17,17), tak modlił się cały lud Izraelski, kiedy Pan strawił ofiarę złożoną przez Aarona (por. Kpł 9,24), tak wreszcie modlił się Mojżesz, kiedy przeciwko niemu i Aaronowi wystąpiło 250 mężów spośród Izraela (por. Lb 16,4). 

Tę postawę przyjmował podczas modlitwy sam Jezus. Mateusz Ewangelista w ten sposób opisuje Modlitwę Jezusa w Ogrójcu: „I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty»” (Mt 26,39). 

Prostracja jest wyrazem głębokiego uniżenia przed majestatem Boga. Człowiek bardziej już nie potrafi się uniżyć. Przylgnięcie do ziemi całym swoim ciałem jest wyrazem pokory. Człowiek wyznaje przed Bogiem, że jest świadomy swojej kruchości, małości i niewystarczalności. Człowiek przyjmujący tę postawę wyraża, że przed Bogiem jest tylko prochem, nicością. Modlitwa Jezusa w ogrodzie Getsemani uświadamia nam jeszcze jeden ważny wymiar tej postawy – poddanie się woli Bożej: „Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty” – mówi Jezus. 

Prostracja jest bardzo rzadko używaną w liturgii. Można by rzec, że to postawa na specjalne okazje. Kapłan tylko raz w roku, na początku liturgii wielkopiątkowej, przyjmuje tę postawę jako znak oddania czci Chrystusowi, który w tym dniu oddał życie za swoją Oblubienicę - Kościół. Ta postawa wyraża wszystkie nasze uczucia związane z Tajemnicą Meki i Śmierci Chrystusa. Żaden inny gest nie jest wstanie wyrazić więcej jak właśnie prostracja, czyli upadnięcie twarzą do ziemi.

Tym samym gestem posługują się kandydaci do sakramentu święceń, którzy pragną w ten sposób wyrazić, tak jak Jezus, swoją gotowość do służby Kościołowi aż do przelania krwi.