Postawa klęcząca ma dwojakie znaczenie. Po pierwsze jest to postawa pokutnika. W Biblii kolano jest symbolem siły, zgięcie kolan jest znakiem niemocy, poddaństwa i niewoli. Bóg ostrzega Izraelitów przed zginaniem kolan wobec obcych bogów, jedynie przed Jahwe można, a nawet należy zginać kolana. W zwyczajach świeckich wasal oddawał hołd swojemu panu klęcząc przed nim. Do dziś w liturgii sakramentu święceń tę postawę przyjmuję kandydat do święceń jako wyraz posłuszeństwa i poddaństwa względem biskupa, który udziela mu święceń.

Postawę klęczącą przyjmujemy także podczas przystępowania do sakramentu pokuty i pojednania. To grzech sprawia, że stajemy się niewolnikami złego ducha i rzuca nas na kolana przed majestatem Boga wyznając w ten sposób, że tylko On jest wstanie nas wyzwolić i tylko Jemu pragniemy służyć. Postawa ta wyraża naszą skruchę, żel za popełniony grzech i prośbę o przebaczenie. W Kościele pierwotnym osoby odprawiające pokutę zobowiązane były do klęczenia przez cały czas trwania Eucharystii. 

Zgięcie kolan oznacza cześć i szacunek względem osoby, przed którą zgina się kolano. Stąd wyprowadzono drugie znaczenie tej postawy, czyli adorację. Klękamy przed Bogiem nie tylko uznając swoją niemoc, ale przede wszystkim uznając Jego potęgę i wszechmoc. Dlatego właśnie przyjmujemy postawę klęczącą podczas poniesienia i obrzędów Komunii oraz adorując Najświętszy Sakrament. 

Postawa klęcząca jest integralnym elementem liturgii chrześcijańskiej. W Nowym Testamencie jest przywoływana 59 razy, w tym 24 razy w Apokalipsie, która opisuje liturgię w niebieskim Jeruzalem. To właśnie Apokalipsa przekazuje nam trzy formy przyjmowania tej postawy: pierwsza, wyżej opisana, to klęczenie na dwóch kolanach; druga to upadnięcie do stóp; i trzecie to upadanie na twarz, czyli prostracja.