Ostatnim z gestów, które w sposób bezpośredni wyrażają cześć i szacunek względem Chrystusa jest okadzenie. Apokalipsa wyjaśnia nam symboliczne znaczenie dymiącego kadzidła: „I przyszedł inny anioł, i stanął przy ołtarzu, mając złote naczynie na żar, i dano mu wiele kadzideł, aby dał je w ofierze jako modlitwy wszystkich świętych, na złoty ołtarz, który jest przed tronem. I wzniósł się dym kadzideł, jako modlitwy świętych, z ręki anioła przed Bogiem” (Ap 8,3-4). Dymiąca kadzielnica jest zatem znakiem modlitw Ludu Bożego, które wznoszą się do Nieba – do tronu Boga (zob. Wj 30,1-10; Lb 7,86; Ps 141[140], 1-2). 

Kościół przejął ten zwyczaj najpierw w Jerozolimie, Bizancjum i na całym Wschodzie, a następnie także w Kościele Zachodnim. W Rzymie kadzidło zaczęto używać na przełomie VII/VIII w. podczas procesji wejścia i procesji z Ewangeliarzem. Kadzidło niesione przed Krzyżem lub przed Księgą Ewangelii albo przed Najświętszym Sakramentem jest wyrazem naszego uwielbienia Boga. 

Jezus Chrystus ofiarował się „Bogu w dani na wdzięczną woń” (Ef 5,2). Zapach palonego kadzidła przypomina nam ofiarę krzyżową Chrystusa, która podobnie jak ofiara Abla była miła Bogu i została przez Niego przyjęta (Rdz 4,4). Jednocześnie spalające się kadzidło jest dla nas wezwaniem, abyśmy nasze życie razem z Chrystusem ofiarowali Bogu.