„Zgodnie ze zwyczajem przyjętym w liturgii cześć ołtarzowi i księdze Ewangelii okazuje się przez ucałowanie” (OWMR 273). Pocałunek jest chyba najpiękniejszym gestem liturgicznym. Niesie z sobą ekspresje miłości względem osoby, którą obdarzamy pocałunkiem. Zatem pocałunek nie jest tylko wyrazem szacunku (tak jak przyklęknięcie czy skłon), ale jest przede wszystkim znakiem miłości. Najintymniejszym gestem, mówiącym o chęci całkowitego przylgnięcia do osoby kochanej.

Gestem pocałunku obdarza się zarówno ołtarz jaki i Ewangeliarz, które są znakami Chrystusa obecnego pośród swojego ludu. Takim znakiem jest także biskup, którego wita się poprzez ucałowanie jego pierścienia – znaku władzy pasterskiej otrzymanej od Chrystusa, a jednocześnie obrazu samego Chrystusa. Pocałunek składamy na Krzyżu adorowanym w Wielki Piątek oraz na relikwiach świętych, których poprzez życie cnotliwe stali się ikonami (wizerunkami) Chrystusa. 

Gest pocałunku przez wiele wieków był zwyczajnym gestem przekazywania sobie znaku pokoju. Święty Paweł zachęca chrześcijan: „Pozdrówcie wzajemnie jedni drugich pocałunkiem świętym!” (Rz 16,16; por. 1 Kor 16,20; 2 Kor 13,12; 1 Tes 5,26). Zwyczaj „pocałunku pokoju” w liturgii istniał od czasów apostolskich aż do wieku XII, kiedy to doszło do całkowitego zaniku praktyki tego gestu.