Inklinacja, czyli skłon jest jednym z najczęściej wykonywanych gestów podczas Mszy św. Ukłon wyraża uszanowanie i cześć oddawaną osobom lub ich wyobrażeniom. Rozróżnia się dwa rodzaje ukłonów: pochylenie głowy i pochylenie ciała (OWMR 275).
Pochylenie głowy czyni się, wymawiając razem imiona Trzech Osób Boskich, imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny i Świętego, na cześć którego sprawuje się Mszę. Podczas skłonu głową całe ciało powinno być wyprostowane, ręce złożone, a tylko sama głowa powinna lekko skłonić się w kierunku ziemi.
Pochylenie ciała, czyli głęboki ukłon, wykonujemy całym tułowiem trzymając przy tym ręce złożone na piersi. Gest ten wykonuje kapłan podczas odmawiania niektórych modlitw („Wszechmogący Boże, oczyść”, „Przyjmij nas, Panie” oraz w Kanonie Rzymskim na słowa: „Pokornie Cię błagamy”). Ministranci wykonują ten gest przed i po wykonaniu czynności liturgicznej np. okadzania (CE 91). Każdy kto przechodzi w trakcie liturgii przed ołtarzem czyni głęboki ukłon w kierunku ołtarza. Całe zgromadzenie liturgiczne wykonuje ten gest na w czasie wyznania wiary na słowa: „I za sprawą Ducha Świętego”. W ten sposób pochylony stoi diakon, gdy prosi o błogosławieństwo przed głoszeniem Ewangelii. Ponadto kapłan pochyla się nieco, kiedy w czasie konsekracji wymawia słowa Pańskie (por. OWMR 275).
Celebrans (biskup, kapłan), Zgromadzenie liturgiczne, Księga Ewangelii, Ołtarz, oraz wizerunki Chrystusa (także Krzyż i Paschał) są znakami uobecniającymi Chrystusa i ze względu na Chrystusa, należy się im cześć, dlatego właśnie wykonujemy gest skłonu w kierunku Celebransa (zwłaszcza jak jest nim biskup), Zgromadzenia liturgicznego, Ewangeliarza, Ołtarza i wizerunków Chrystusa.