Na początku naszych spotkań z liturgią uświadomiliśmy sobie, że osoba ludzka wyraża siebie na zewnątrz (w relacji do drugiej osoby) nie tylko poprzez słowa, ale przede wszystkim poprzez ciało. Podczas liturgii modli się cały człowiek a zatem także jego ciało. Odpowiednia postawa ciała wyraża szacunek, cześć oraz pokorę i gotowość ofiarnej służby. Obok postaw, jakie przyjmujemy podczas celebrowania liturgii – zwłaszcza Eucharystii, w liturgii znajdują się także pewne gesty, które pomagają nam w pełni przeżyć to co celebrujemy. 

Gesty liturgiczne są „naturalnymi ruchami ciała ludzkiego, które towarzyszą w liturgii komunikacji słownej, wzmacniają ją, a niekiedy zastępują. Wiele gestów wzmaga ekspresję słowa, pogłębia ją, nie można jednak gestów sprowadzić jedynie do roli towarzyszenia słowom. Pełnią one funkcje słowa, są nośne, objawiające, są ekspresją miłości, liryczną eksplozją wiary, ludycznymi i bezinteresownymi przejawami miłości i zaufania, zachwytu i adoracji. Promują poznanie Boga, Jego wielkości i miłości, a nie tylko Boga zaspokajającego potrzeby. Ważnym elementem dynamiki gestów jest dokonujące się w nich przekraczanie codzienności, granic pojedynczości, odosobnienia” (B. Nadolski, Leksykon Liturgii).