Apokryficzne Dzieje Apostołów powstały w II-III wieku. Chociaż zawierają idee gnostyckie i heterodoksyjne, podają wiele interesujących danych o życiu Kościoła pierwotnego, w tym także o zwyczajach liturgicznych. Odnośnie do Eucharystii należy zwrócić uwagę, że apokryficzne Dzieje Apostołów podają jedynie dziękczynienie, bez słów ustanowienia i epiklezy. C. Vogel (Anaphores eucharistiąues preconstantinennes „Augustinum" 20: 1980 s. 401-410) rozpatruje opisy sprawowania Eucharystii w Dziejach jako pełne formularze eucharystyczne. Należy sądzić, że uzależnione są od nich niektóre zabytki liturgiczne chrześcijańskiego Wschodu. Dzieje Jana opisują cudowną działalność Jana Ewangelisty, zwłaszcza podczas jego pobytu w Efezie, między innymi zniszczenie świątyni Artemidy. Do tego apokryfu odwoływali się zwłaszcza gnostycy, enkratyci i dokeci. Dzieje Jana wzmiankowane są już przez Euzebiusza z Cezarei. Najprawdopodobniej pochodzą z terenu Azji Mniejszej [19].

To powiedziawszy i pomodliwszy się do Boga, Jan wziął chleb, wniósł do grobu, aby połamać i powiedział: Sławimy imię Twoje, które nawróciło nas z błędu i strasznego oszustwa; głosimy Ciebie, który okazałeś nam naocznie to, co ujrzeliśmy; składamy świadectwo Twojej dobroci różnymi sposobami; wychwalamy dobre imię Twoje, Panie, który wypróbowałeś tych, którzy zostali przez Ciebie doświadczeni; dzięki czynimy Tobie, którego dziełem jest natura, którą zbawiłeś; dzięki czynimy Tobie, który dałeś nam konieczną wiarę w to, że Ty jesteś Jeden teraz i zawsze; słudzy Twoi, dzięki czynimy Tobie, zgromadzeni według Twego przykazania i obudzeni, Święty.

A pomodliwszy się w ten sposób i wypowiedziawszy słowa chwały, wyszedł z grobu rozdając wszystkim braciom Eucharystię Pana.

I zażądawszy chleba, tak dzięki czynił: Jaką chwałę lub jaką ofiarę, lub też jaką Eucharystię mamy wspominać łamiąc ten chleb, jeśli nie Ciebie Jedynego, Panie Jezu? Wysławiamy imię Twoje wypowiedziane przez Ojca. Wysławiamy imię Twoje wypowiedziane przez Syna. Sławimy Twoje wejście przez drzwi. Sławimy Zmartwychwstanie Twoje, które nam okazałeś. Wysławiamy drogę Twoją. Wysławiamy zasiew Twój, słowo, łaskę, wiarę, sól, perłę niewypowiedzianą, skarbiec, pług, niewód20, wielkość, diadem; Ciebie, który ze względu na nas byłeś nazwany synem człowieczym, który nam dałeś prawdę, odpocznienie, poznanie, moc, przykazanie, zaufanie, nadzieję, miłość, wolność, ucieczkę do Ciebie. Albowiem Ty Jeden, Panie, jesteś korzeniem nieśmiertelności, źródłem niezniszczalności, tronem wieków, który nosisz teraz te wszystkie nazwy ze względu na nas, abyśmy wzywając Ciebie nimi mogli poznać wielkość, która jest dla nas niedostępna, a która dostrzegalna jedynie dla istot czystych, zaznacza się tylko w Twoim człowieku.

I połamawszy chleb, dał nam wszystkim, każdego z braci prosząc, aby był godny łaski Pana i najświętszej Eucharystii.