OBRZĘD PRZYJĘCIA
WAŻNIE OCHRZCZONYCH
DO PEŁNEJ WSPÓLNOTY
Z KOŚCIOŁEM KATOLICKIM

WSTĘP

l. Jeżeli ktoś, urodzony i ochrzczony we wspólnocie kościelnej odłączonej, zostaje włączony[1] do wspólnoty Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego, uczestniczy w obrzędach, które tak są ułożone, że dla przywrócenia wspólnoty i jedności nie nakłada się żadnych dodatkowych ciężarów prócz warunków koniecznych[2] (por. Dz 15,28).

2. Od chrześcijan obrządków wschodnich, którzy wchodzą do pełnej wspólnoty z katolikami, wymaga się tylko prostego wyznania wiary katolickiej, nawet gdyby na mocy rekursu do Stolicy Apostolskiej przechodzili na obrządek łaciński[3].

3. a) Sprawowanie tego obrzędu jest liturgią Kościoła, której szczytowy moment stanowi Komunia eucharystyczna. Dlatego przyjęcie odbywa się zasadniczo podczas Mszy.

b) Należy starannie unikać wszystkiego, co miałoby jakikolwiek posmak przepychu. Trzeba dokładnie, z uwzględnieniem okoliczności, określić sposób odprawienia Mszy. Należy mieć na uwadze zarówno aspekt ekumeniczny, jak i więź między kandydatem a wspólnotą parafialną. Często bardziej wskazane będzie odprawienie Mszy z udziałem nielicznej grupy krewnych i przyjaciół.

Jeżeli zaś z poważnego powodu nie można odprawiać Mszy, wówczas przyjęcie odbywa się podczas liturgii słowa, jeśli przynajmniej ona jest możliwa. Wskazane jest zasięgnięcie opinii kandydata co do formy, w jakiej ma się odbyć obrzęd przyjęcia.

4. Jeżeli przyjęcie odbywa się poza Mszą, jego związek z Komunią eucharystyczną winien uwidaczniać się przez to, że niebawem odprawiona zostanie liturgia eucharystyczna, w której w sposób pełny uczestniczyć będzie nowy członek społeczności katolickiej.

5. Wymaga się, aby ochrzczony poza Kościołem katolickim został przygotowany pod względem doktrynalnym i duchowym przed przyjęciem do pełnej wspólnoty kościelnej, zgodnie z wymogami duszpasterskimi dostosowanymi do poszczególnych przypadków. Kandydat jak najprędzej powinien się złączyć sercem z Kościołem, w którym odnajdzie pełnię swojego chrztu.

Podczas tego przygotowania kandydat może już w pewien sposób uczestniczyć w świętych obrzędach, zgodnie z przepisami, jakie podaje Dyrektorium ekumeniczne. Należy unikać zrównania kandydatów z katechumenami.

6. Od człowieka, który urodził się i został ochrzczony poza widzialną wspólnotą Kościoła powszechnego, nie wymaga się już wyrzeczenia herezji, tylko wyznania wiary[4].

7. Nie można powtarzać sakramentu chrztu i dlatego nie wolno udzielać ponownie chrztu warunkowego, chyba że istnieje poważna wątpliwość co do faktu lub ważności już udzielonego chrztu. Jeżeli po przeprowadzeniu starannego badania okaże się rzeczą konieczną udzielenie chrztu warunkowego, szafarz w sposób właściwy wyjaśni powody, dla których udziela się w tym przypadku chrztu warunkowego, i udzieli go w formie prywatnej[5].

W każdym przypadku ordynariusz miejsca rozważy, jakie czynności w obrzędzie chrztu warunkowego należy zachować, a jakie opuścić.

8. Przyjęcie kandydata należy do biskupa. Kapłan, któremu zlecono udzielenie chrztu, ma prawo bierzmować podczas obrzędów przyjęcia[6], jeżeli kandydat poprzednio nie przyjął ważnie bierzmowania. 

9. Jeżeli wyznanie wiary i przyjęcie ma się odbyć podczas Mszy, kandydat, biorąc pod uwagę swoją osobistą sytuację, spowiada się wcześniej ze swoich grzechów, z tym, że przed spowiedzią uprzedza spowiednika o mającym niebawem nastąpić przyjęciu.

Taką spowiedź może przyjąć każdy spowiednik mający jurysdykcję·

10.  Jeżeli przemawiają za tym okoliczności, kandydatowi podczas aktu przyjęcia towarzyszy poręczający, mężczyzna (lub kobieta), który odegrał największą rolę w doprowadzeniu i przygotowaniu kandydata; dopuścić można również dwóch poręczających.

11. Zarówno przyjęty do wspólnoty, jak poręczający, rodzice, współmałżonek, jeśli są katolikami, katecheci świeccy, którzy go przygotowali – mogą przystąpić do Komunii św. pod obiema postaciami w czasie Mszy, z którą złączone jest przyjęcie lub która jest sprawowana po przyjęciu. Mogą też przystąpić w ten sposób do Komunii św. wszyscy uczestniczący we Mszy katolicy, jeśli nie są bardzo liczni.

12. Konferencje Episkopatu, zgodnie z Konstytucją o Liturgii świętej (nr 63), obrzęd przyjęcia mogą zaadaptować do różnych okoliczności. Ponadto ordynariusz miejsca może, uwzględniając sytuację poszczególnych osób i miejsc, dostosować do nich sam obrzęd przez jego odpowiednie rozszerzenie albo skrócenie[7].

13. Imiona przyjętych zapisuje się w specjalnej księdze i zaznacza przy tym dzień i miejsce chrztu.