ROZDZIAŁ IV
PRZYGOTOWANIE DO BIERZMOWANIA
I EUCHARYSTII DOROSŁYCH,
KTÓRZY PRZYJĘLI CHRZEST
JAKO DZIECI, ALE NIE OTRZYMALI POUCZENIA W WIERZE
295. Następujące wskazania duszpasterskie odnoszą się do tych, którzy zostali ochrzczeni jako dzieci, ale potem nie otrzymali odpowiedniego pouczenia religijnego ani nie przyjęli bierzmowania i Eucharystii. Można je dostosować do sytuacji analogicznych, zwłaszcza człowieka dorosłego, który został ochrzczony w bliskim niebezpieczeństwie śmierci.
Chociaż ci dorośli nie poznali jeszcze misterium Chrystusa, to jednak ich sytuacja różni się od sytuacji katechumenów tym, że wprowadzono ich już do Kościoła i że przez chrzest zostali dziećmi Bożymi. Ich nawrócenie opiera się na przyjętym już chrzcie, którego oddziaływanie powinni następnie rozwinąć.
296. Ten sam wzgląd, co i w odniesieniu do katechumenów, wymaga, by przygotowanie tych dorosłych trwało przez dłuższy okres (por. Wprowadzenie, nr 21), podczas którego wlana im na chrzcie wiara powinna wzrastać, dochodzić do dojrzałości i utwierdzać się przez przekazywaną im formację duszpasterską. Ich życie chrześcijańskie winno się umacniać przez zachowanie podawanych im zasad postępowania, przez dostosowaną do nich katechezę, obcowanie ze wspólnotą wiernych i uczestnictwo w niektórych obrzędach liturgicznych.
297. Program katechezy odpowiada W większości programowi przewidzianemu dla katechumenów (por. Wprowadzenie, nr 19,1). W jej przekazywaniu jednak powinien kapłan, diakon czy katecheta uwzględnić szczególne warunki, w jakich znajdują się dorośli, którzy otrzymali już chrzest.
298. Podobnie jak katechumenom, tak i tym dorosłym wspólnota wiernych powinna nieść pomoc przez braterską miłość i modlitwę oraz przez dawanie świadectwa o ich przygotowaniu, gdy będą mieli przystąpić do sakramentów (por. Wprowadzenie, nry 4; 19,2; 23).
299. Poręczający przedstawiają dorosłych wspólnocie. W odpowiedniej zaś chwili swojej formacji każdy z nich wybiera sobie, za zgodą kapłana, opiekuna, który będzie wobec niego występował jako delegat wspólnoty i spełniał te same obowiązki, co chrzestny wobec katechumena (por. Wprowadzenie, nr 43). Na opiekuna może być wybrany chrzestny, który występował przy chrzcie, pod warunkiem, że jest rzeczywiście zdolny do spełniania tych obowiązków.
300. Okres przygotowania zostaje uświęcony czynnościami liturgicznymi, z których pierwszą stanowi obrzęd wprowadzenia dorosłych do wspólnoty. Dzięki niemu uświadamiają oni sobie, że jako ochrzczeni są jej częścią.
301. Odtąd będą uczestniczyć w Liturgii słowa przeznaczonej zarówno dla wiernych, jak i dla katechumenów.
302. Dla podkreślenia Bożego działania w ich przygotowaniu będzie można zastosować niektóre obrzędy przeznaczone dla katechumenów, które odpowiadają warunkom i sprzyjają duchowej korzyści dorosłych, jak przekazanie Symbolu wiary, Modlitwy Pańskiej albo nawet Ewangelii.
303. Czas katechezy należy odpowiednio włączyć W rok liturgiczny. Odnosi się to szczególnie do końcowego etapu katechezy, który na ogół zbiega się z Wielkim Postem. W tym okresie należy sprawować z udziałem dorosłych nabożeństwa pokutne jako przygotowanie do sakramentu pokuty.
304. Szczytem całej formacji będzie zwykle Wigilia Paschalna, w czasie której dorośli wyznają wiarę otrzymaną na chrzcie, przyjmują sakrament bierzmowania i będą uczestniczyć w Eucharystii. Jeżeli zaś z powodu nieobecności biskupa lub nadzwyczajnego szafarza bierzmowania nie będzie można udzielić bierzmowania w Wigilię Paschalną, należy udzielić go jak najprędzej i to, jeśli tylko możliwe, jeszcze w Okresie Wielkanocnym.
305. Dorośli dopełnią swojej chrześcijańskiej formacji i całkowicie włączą się w życie wspólnoty, gdy przeżyją okres mistagogii razem z nowo ochrzczonymi.
