Lektor udaje się na ambonkę i odczytuje pierwsze czytanie, którego wszyscy słuchają siedząc. Aby zaznaczyć koniec czytania, lektor dodaje:
Oto słowo Boże.

Wszyscy odpowiadają:
Bogu niech będą dzięki.

Psalmista, czyli kantor śpiewa lub recytuje psalm, a wszyscy powtarzają refren. Następnie, jeżlei jest drugie czytanie, lektor je odczytuje z ambony, jak poprzednio.
Lektor zaznacza koniec czytania słowami:
Oto słowo Boże.

Wszyscy odpowiadają:
Bogu niech będą dzięki.

Następuje Alleluja lub inny śpiew przed Ewangelią. Szczegółowe przepisy o śpiewach między czytaniami podano w Ogólnym wprowadzeniu, nr 37-39. W tym czasie kapłan stojąc nakłada kadzidło, jeżeli się go używa, po czym diakon, który ma głosić Ewangelię, pochylony przed kapłanem prosi o błogosławieństwo mówiąc półgłosem:
Pobłogosław mnie, ojcze.

Kapłan półgłosem mówi:
Niech Pan będzie w sercu twoim i na twoich ustach, abyś godnie głosił Jego Ewangelię, w imię Ojca i Syna, + i Ducha Świętego.

Diakon odpowiada:
Amen.

Jeżeli nie ma diakona, kapłan pochylony przed ołtarzem mówi cicho:
Wszechmogący Boże, oczyść serce i usta moje, abym godnie głosił Twoją świętą Ewangelię.

Potem diakon lub kapłan udaje się na ambonę. Jeżeli okoliczności za tym przemawiają, towarzyszą mu ministranci z kadzidłem i ze świecami. Na ambonie diakon lub kapłan mówi:
Pan z wami.

Wszyscy odpowiadają:
I z duchem twoim.

Diakon lub kapłan:
Początek albo Słowa Ewangelii według świętego N.
Równocześnie czyni znak krzyża na księdze oraz na czole, ustach i piersi.
Wszyscy odpowiadają:
Chwała Tobie, Panie.

Jeżeli używa się kadzidła, diakon lub kapłan najpierw okadza księgę, a następnie głosi Ewangelię.
Po Ewangelii diakon lub kapłan mówi:
Oto słowo Pańskie.

Wszyscy odpowiadają:
Chwała Tobie, Chryste.

Po czym czytający całuje księgę mówiąc cicho:
Niech słowa Ewangelii zgładzą nasze grzechy.

Następuje homilia. Należy ją głosić we wszystkie niedziele i święta nakazane; w inne dni jest zalecona.
Jeżeli jest to przepisane, po homilii składa się wyznanie wiary:

Wierzę w jednego Boga, * Ojca Wszechmogącego, * Stworzyciela nieba i ziemi, * wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. * I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, * Syna Bożego Jednorodzonego, * który z Ojca jest zrodzony *przed wszystkimi wiekami. * Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, * Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. * Zrodzony a nie stworzony, * współistotny Ojcu, * a przez Niego wszystko się stało. * On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba.

W czasie następujących słów, aż do stał się człowiekiem, wszyscy się pochylają.

I za sprawą Ducha Świętego * przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. * Ukrzyżowany również za nas, * pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany. * I zmartwychwstał dnia trzeciego, * jak oznajmia Pismo. * I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. * I powtórnie przyjdzie w chwale * sądzić żywych i umarłych, * a Królestwu Jego nie będzie końca. * Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, * który od Ojca i Syna pochodzi. * Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; * który mówił przez Proroków. * Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. * Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. * I oczekuję wskrzeszenia umarłych. * I życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen.

Następuje modlitwa powszechna, którą kapłan kieruje z miejsca przewodniczenia lub z ambony.
W modlitwie powszechnej, czyli modlitwie wiernych, lud spełniając swoje wspólne kapłaństwo modli się za wszystkich ludzi. Wypada tę modlitwę odmawiać w każdej Mszy z udziałem ludu, by w ten sposób zanoszono prośby za Kościół święty, za tych, którzy nami rządzą, za tych, którzy znajdują się w trudnych sytuacjach życiowych, za wszystkich ludzi i o zbawienie całego świata.
Zwykle należy zachować następującą kolejność intencji: