PISMO APOSTOLSKIE ZATWIERDZAJĄCE OGÓLNE NORMY ROKU LITURGICZNEGO I NOWY OGÓLNY KALENDARZ RZYMSKI
PAPIEŻ PAWEŁ VI
Sobór Watykański II jasno nas poucza, że obchód misterium paschalnego i jego rozwinięcie w ciągu dni, tygodni i całego roku stanowi istotę kultu chrześcijańskiego. Przy odnowie roku liturgicznego, której normy podał sam Sobór [1], należało zatem jaśniej uwidocznić to misterium w uporządkowaniu okresów roku liturgicznego, dni ku czci świętych i przy reformie Kalendarza rzymskiego.
I
W ciągu wieków pomnożenie wigilii, świąt i oktaw oraz stopniowe komplikowanie się różnych części roku liturgicznego spowodowało, że wierni zwrócili się ku nabożeństwom prywatnym, a ich uwaga odwróciła się od głównych misteriów Bożego odkupienia.
Jak wiadomo, nasi poprzednicy św. Pius X i śp. Jan XXIII wydali pewne rozporządzenia zmierzające do tego, aby niedziela odzyskała swoją pierwotną godność i przez wszystkich była uważana za pierwotny dzień świąteczny [2] oraz by odnowiono liturgiczny obchód Wielkiego Postu. Nasz poprzednik śp. Pius XII przywrócił [3] w Kościele Zachodnim uroczystą wigilię w ciągu Nocy Paschalnej, aby lud Boży w czasie sprawowania sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego odnawiał duchowe przymierze z Chrystusem zmartwychwstałym.
Ci Najwyżsi Pasterze, idąc za nauczaniem świętych Ojców i tradycyjną nauką Kościoła słusznie uważali, że w ciągu roku liturgicznego nie tylko się wspomina czyny, przez które Jezus Chrystus, umierając, dokonał naszego zbawienia, i nie tylko powtarza się wspomnienie rzeczy przeszłych, których rozważanie poucza i karmi dusze wiernych nawet niewykształconych, lecz uczyli, że przeżywanie roku liturgicznego ma sakramentalną moc i skuteczność d1a podtrzymania życia chrześcijańskiego [4]. My sami także tak myślimy i nauczamy.
Słusznie przeto, gdy obchodzimy misterium Narodzenia Chrystusa [5] i Jego ukazanie się na świecie, prosimy, abyśmy wewnętrznie zostali przekształceni przez Tego, który zewnętrznie był do nas podobny [6]. Gdy odnawiamy Paschę Chrystusa, prosimy najwyższego Boga, aby ci, którzy z Chrystusem zostali odrodzeni, wiernie przestrzegali w życiu zobowiązań wypływających z sakramentu, który z wiarą przyjęli [7]. Według słów Powszechnego Soboru Watykańskiego II: Kościół, obchodząc misteria Odkupienia, otwiera bogactwa zbawczych czynów i zasług swojego Pana, tak że one uobecniają się w pewien sposób w każdym czasie, aby wierni zetknęli się z nimi i dostąpili łaski zbawienia [8].
Dlatego reforma roku liturgicznego i przepisy z niej wypływające zmierzają do tego, aby wierni przez wiarę, nadzieję i miłość gorliwiej uczestniczyli w całym misterium Chrystusa, rozwiniętym z biegiem roku [9].
II
Uważamy, że przeżywaniu misterium Chrystusa nie sprzeciwia się to, że jasnym światłem błyszczą: święta Najśw. Maryi Panny, która nierozerwalnym węzłem jest związana ze zbawczym dziełem swojego Syna [10] i wspomnienia świętych, w które słusznie czcimy narodziny dla nieba naszych panów Męczenników i Zwycięzców [11]. Albowiem uroczystości świętych głoszą cuda Chrystusa w Jego sługach, a wiernym podają odpowiednie przykłady do naśladowania [12]. Kościół był zawsze mocno przeświadczony, że w uroczystości świętych głosi i odnawia paschalne misterium Chrystusa [13].
Ponieważ nie można zaprzeczyć, że w ciągu wieków wprowadzono zbyt liczne obchody świętych, słusznie Sobór postanowił: Aby uroczystości świętych nie przesłaniały świąt, których treścią są misteria zbawienia, należy wiele tych uroczystości pozostawić Kościołom partykularnym, narodom lub rodzinom zakonnym, rozciągając na cały Kościół tylko te, które wspominają świętych o prawdziwie powszechnym znaczeniu [14].
Aby wprowadzić w życie postanowienia Soboru Powszechnego, usunięto z kalendarza ogólnego imiona niektórych świętych; zezwolono, aby wspomnienia pewnych świętych obchodzono według uznania i aby przywrócono ich kult, ograniczony do ich własnych krajów. Ponieważ usunięto z Kalendarza rzymskiego imiona niektórych świętych, nie znanych w całym świecie, można było wprowadzić imiona męczenników pochodzących z tych krajów, do których światło Ewangelii dotarło w późniejszym czasie. W ten sposób na równych prawach występują w nowym kalendarzu przedstawiciele wszystkich narodów, którzy przelali krew za Chrystusa, albo odznaczyli się wybitnymi cnotami.
Jesteśmy przekonani, że nowy kalendarz powszechny, przygotowany dla obrządku łacińskiego, bardziej odpowiada współczesnej pobożności i wyraźniej ukazuje powszechność Kościoła. Zawiera on imiona sławnych ludzi, którzy dają całemu ludowi Bożemu wybitne przykłady świętości, do jakiej doszli rozmaitymi drogami. Nie trzeba podkreślać, jak bardzo przyczynia się to do duchowego pożytku całego ludu chrześcijańskiego.
Rozważywszy to wszystko przed Bogiem, naszą Apostolską powagą zatwierdzamy nowy powszechny Kalendarz rzymski, ułożony przez Radę do Wykonania Konstytucji o Liturgii oraz ogólne normy odnoszące się do uporządkowania roku liturgicznego. Postanawiamy, że wejdą one w życie 1 stycznia roku 1970, zgodnie z dekretami, które zostaną ogłoszone przez Świętą Kongregację Obrzędów razem z Radą, o której wspomnieliśmy. Dekrety te będą obowiązywały aż do wydania nowego Mszału i Brewiarza.
Wszystko to, co zostało ustalone w tym naszym piśmie, wydanym z własnej inicjatywy, zachowuje swoją moc bez względu na przeciwne postanowienia konstytucji i zarządzeń apostolskich naszych poprzedników i bez względu na inne przepisy, godne wspomnienia i unieważnienia.
Dan w Rzymie, u świętego Piotra, dnia 14 lutego 1969, w szóstym roku naszego pontyfikatu.
PAWEŁ VI PAPIEŻ
(według Mszał rzymski dla diecezji polskich, Poznań 1986, s. [64-65]).
Przepisy:
[1] Por. KL nr 102-111.
[2] Por. KL nr 106.
[3] Por. Św. Kongr. Obrzędów, Dekret Dominicae Resurrectionis, 9 lutego 1951: AAS 43 (1951) 128-129.
[4] Św. Kongr. Obrzędów, Dekret ogólny Maxima redemptionis nostrae mysteria, 16 listopada 1955: AAS 47 (1955) 839.
[5] Św. Leon Wielki, Mowa XXVII na Narodzenie Pańskie, 7, 1: PL 54, 216.
[6] Por. Mszał rzymski, 1975, Druga kolekta na święto Chrztu Pańskiego.
[7] Por. Mszał rzymski, 1975, Kolekta Poniedziałku Wielkanocnego.
[8] KL nr 102.
[9] Por. KL nr 102.
[10] KL nr 103.
[11] Por. Breviarium Syriacum (w. V), wyd. B. Mariani, Rzym 1956, 27.
[12] Por. KL nr 111.
[13] KL nr 104.
[14] KL nr 111.
